จากปัญหาการล่อลวงอินเกิดจากการเล่นอินเทอร์เน็ตที่นับวันจะยิ่งมีมากขึ้น ทำให้หน่วยงานที่รับผิดชอบได้พยายามหามาตรการป้องกันปัญหาและภัยจากการใช้อินเทอร์เน็ต ซึ่งเกิดจากคนที่ขาดจิตสำนึกที่ดีต่อสังคม ดังนั้น จึงเป็นหน้าที่ของทุกคนที่จะสร้างจิตสำนึกที่ดีต่อทั้งตนเอง และสังคม เพื่อหลีกเลี่ยงและรับมือกับความเสี่ยงจากภัยออนไลน์ ทั้งนี้รองศาสตราจารย์ยืน ภู่วรวรรณ ได้กล่าวถึง บัญญัติ 10 ประการ ซึ่งเป็นจรรยาบรรณที่ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตควรยึดถือไว้เสมือนเป็นแม่บทของการปฏิบัติ ซึ่งผู้ใช้พึงระลึกและเตือนความจำเสมอ ดังนี้....
1. ต้องไม่ให้คอมพิวเตอร์ทำร้าย หรือละเมิดผู้อื่น เช่น ไม่เผยแพร่ข้อความกล่าวหาบุคคลอื่นให้ได้รับความเสียหาย ไม่เผยแพร่รูปภาพลามกอนาจาร เป็นต้น
2. ต้องไม่ใช้คอมพิวเตอร์รบกวนการทำงานของผู้อื่น เช่น การเล่นเกมหรือเปิดเพลงด้วยคอมพิวเตอร์รบกวนผู้อื่นที่อยู่ใกล้เคียง
3. ต้องไม่สอดแนม แก้ไข หรือเปิดดูแฟ้มข้อมูลของผู้อื่นก่อนได้รับอนุญาต
4. ต้องไม่ใช้คอมพิวเตอร์เพื่อการโจรกรรมข้อมูลข่าวสาร
5. ต้องไม่ใช้คอมพิวเตอร์สร้างหลักฐานที่เป็นเท็จ 6. ต้องไม่ใช้คอมพิวเตอร์คัดลอกหรือใช้โปรแกรมของผู้อื่นที่มีลิขสิทธิ์โดยไม่ได้รับอนุญาต
7. ต้องไม่ใช้คอมพิวเตอร์ละเมิดการใช้ทรัพยากรคอมพิวเตอร์โดยที่ตนเองไม่มีสิทธิ์
8. ต้องไม่นำเอาผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง
9. ต้องคำนึงถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับสังคมอันเป็นผลมาจากการกระทำของตน
10. ต้องใช้คอมพิวเตอร์โดยเคารพกฎ ระเบียบ กติกา และมีมารยาทของหน่วยงาน สถาบันหรือสังคมนั้นๆ
คำว่าแม่ไม่ได้มีไว้ให้เคารพเพียงอย่างเดียวแต่คำว่าแม่มีพระคุณมากมายไม่ใช่เพียงวันแม่เพียงวันเดียวที่เราจะให้ความสำคัญกับแม่แต่ทุกๆวันเราควรให้ความรักและความสำคัญกับแม่ แม่คือคนที่เลี้ยงดูเราตั้งแต่เล็กจนโตวันที่แม่เจ็บที่สุดสำหรับแม่แต่เป็นวันที่ดีที่ดีที่สุดของเรา แม่ทำทุกอย่างเกือบทุกเรื่องในบ้าน เพราะแม่ต้องคอยดูแลคนในครอบครัว คอยดูตั้งแต่ความเรีบยร้อยของบ้านและคอยเป็นห่วงคนในครอบครัว และเป็นคนที่คอยไปรับไปส่งเราทุกวันในตอนเช้า และตอนเย็นก็ไปรับ พอขึ้นรถแม่จะคอยถามทุกครั้งว่า “วันนี้เรียนเป็นไงบ้างลูก”และแม่จะเป็นคนที่ฉันคอยปรึกษาในทุกเรื่องเพราะแม่จะเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด อยากได้อะไรแม่ก็ให้ แต่ บางครั้งที่เราต้องคอยให้แม่ถาม ว่าทำการบ้านรึยัง? มีงานอะไรไหม? แม่ต้องพูดหลายๆครั้งจนทำให้แม่เบื่อ และหลายครั้งที่เราต้องทำให้แม่เสียใจแต่แม่คอยสอนและแม่ไม่เคยที่จะบ่นว่าเหนื่อยแต่เราสามารถรู้ได้ว่าเราที่ทำให้แม่ต้องเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกาย เมื่อเราประสบความสำเร็จในการเรียนแม่มักจะภูมิใจเสมอและให้คำชมแต่เมื่อไหร่ที่เราพลาดแม่ก็ไม่เคยที่จะดุด่า แต่แม่ให้กำลังใจแทน แม่ให้อภัยเราทุกครั้งที่ทำผิดและคอยตักเตือน แม่ไม่ได้เข้าข้างลูกมากเกินไปแม่มักฟังเหตุผลทั้งสองฝ่ายเพราะแม่เข้าใจว่าลูกเราไม่ได้ดีไปทุกอย่าง บางครั้งต้องมานั่งคิดว่าที่แม่ทำไปไม่ใช่เพราะหวังดีแล้วแม่จะทำไปทำไม ถ้าเราไม่ทำให้แม่เป็นห่วงแม่ก็คงไม่ต้องมาคอยถามแบบนี้ เวลาทำผิดบางครั้งก็อายที่ไม่กล้าจะขอโทษแม่ แต่ตอนนี้ไม่เคยที่จะอายเมื่อแม่กอดหรือหอมแก้มหรือจะต้องขอโทษที่ทำผิดเพราะที่ทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงความรักที่แม่มีต่อเรา เมื่อโตขึ้นอยากจะเป็นฝ่ายเลี้ยงดูพ่อและแม่และทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุด.....
